Buen Camino, Dag D + 30, Arzua - Pedrouzo,19,4 km

Gisteravond eens geen pelgrimsmenu, maar de special van een Italiaans restaurant, een onvervalste huisgemaakte lasagne met tiramisu na. Een intiem diner in het regenachtige Arzua, gevolgd door een Netflix film op de ipad. We worden al echt een huiselijk stel.

We gaan de Camino afsluiten zoals we er aan begonnen zijn, met regen. Vandaag kwam de voorspelling aardig uit. 60% van de tijd kwam de regen met bakken uit de hemel. Kan ons niet meer deren. We kunnen ons vandaag juist weer heerlijk optrekken aan de ellende van anderen. Het begon vanochtend vroeg al in de hal van ons pension (geen albergue meer voor ons de laatste twee nachten met deze weersvoorspelling). Daar stond een jongeman van een jaar of 23 die een beetje paniekerig vroeg of we een pen hadden. Hij moest het kaartje invullen voor de verzending van zijn rugzak. Ik stelde hem diep teleur met mijn ontkennende antwoord. Gelukkig voor hem had Jack er wel een. Opgelucht vulde hij zijn kaartje in. Jack kon het niet nalaten hem toe te voegen dat als zijn rugzak gewoon zou dragen hij geen pen nodig had. 
 

0745 vertrek uit Arzua.

Even verderop liepen we in het natte bos een echtpaar achterop. Zij moest van hem de capuchon van zijn poncho goed doen. Zij was ongeveer 1.60 m lang, hij ruim 1.90 m. Al springend deed ze haar best.  De eerste keer was het niet naar zijn zin en hij liet dat verbaal duidelijk merken. Pas na drie pogingen en 100 meter verder was hij gelukkig en op dat moment haalden we ze in. Na ons vriendelijke buenes dias zei ik dat dat echte liefde was, wat we net hadden aanschouwd. Als blikken konden doden zou ik morgen zeker niet in Santiago aankomen. Vrolijk vervolgden we onze weg.

Het is vandaag 1 november en het grootschalige pelgrim seizoen is definitief voorbij. Ongeveer 70% van de horeca uitspanningen en albergues op dit stuk van de Camino zijn gesloten tijdens de winterperiode. 

  

De volgende drie foto’s vatten de dag prima samen. 
Blik naar voren.

 Blik naar links.

 Blik naar rechts.

Vlak voor Pedrouzo liepen we een bont gezelschap 100 km lopers achterop. Zo kan het dus ook.

Lekker kuieren met paraplu en in korte broek.

Omdat we al vroeg aangekomen zijn heb ik tijd om nog een verhaal te doen dat eerder de deadline niet heeft gehaald. Het betreft de slaapzak affaire op dag D+4. De nacht dat Ali Baba mij uit mijn slaap hield en ik het drastische besluit nam om mijn, voor weinig in een army shop gekochte, militaire slaapzak achter te laten. Deze, toch niet zo, lichtgewicht slaapzak van anderhalve kilo had ik in mijn luchtmobiele tijd gekocht voor zomerse oefeningen. Hij nam eigenlijk best wel veel plek in. Velen sturen in deze fase van de Camino spullen via de post naar huis of naar Santiago om de rugzak wat lichter te maken. Ook van ons is een paar dagen later nog een pakketje van 3,5 kilo naar huis gestuurd met een trui van mij en wat spullen van Jack, die we niet echt nodig hadden. Achter de slaapzak zit een ander verhaal. We zaten toen nog volop in de loslaat fase. Terwijl Ali boven mij in het stapelbed zijn rondjes aan het draaien was, bedacht ik dat dat ik me niet kon voorstellen dat ik na mijn zestigste nog een keer in een militaire slaapzak zou belanden (we hebben thuis ook nog een paar “normale” burgeruitvoeringen die op zolder liggen te verstoffen). Mijn vriendinnetje en ik gaan niet meer kamperen denk ik zo. Het zou pas van echt loslaten getuigen als ik dit militaire uitrustingstuk zou kunnen achterlaten voor een arme pelgrim die er misschien wel een nodig had. En zo geschiedde. Jack en ik hebben overigens maar een keer, de eerste nacht in Roncevalles, een slaapzak gebruikt. Alle andere herbergen die we bezocht hebben beschikken over dekens. In combinatie met onze lakenzak een prima alternatief. 
 

Tot slot, ik kon het niet weerstaan om van deze trouwe viervoeter een foto te maken. 
 

Wordt vervolgd.