Buen Camino, Dag D + 33, Epiloog.

Het zit erop. Iedereen beleeft de Camino op zijn of haar manier. Voor de een is het een zoektocht naar antwoorden op levensvragen, voor de ander een leuk avontuur. Er zijn mensen die het zo sober mogelijk doen en er zijn er die iedere avond in een viersterren hotel overnachten. Je kan niet meer als 15 km per dag lopen, maar er zijn ook wandelaars die rond de 40 km per dag doen.  Je kan ieder oudheidkundig interessant object bezoeken of dat juist niet doen. Je kan bus, trein of taxi nemen als het even tegenzit, of niet. Wij hebben het op onze manier gedaan.  Het was, zoals een paar keer eerder al gezegd, geen walk in the park. Fysiek en mentaal is het bij tijd en wijle pittig. Iedereen zonder ernstige beperkingen kan het echter doen en ik kan het iedereen aanraden.

Het is een voorrecht als je bijna vijf weken onbezorgd op pad kan gaan. Dat is niet voor iedereen zo maar mogelijk. De vraag is natuurlijk of ik door de Camino nu een ander mens ben geworden. Als er lieden zijn die daar stiekem op gehoopt hadden, moet ik ze teleurstellen. Op Dag D -7 schreef ik het volgende: “Ikzelf wil na een periode redelijk ongezond leven weer in een fatsoenlijke conditie komen. En een paar kilo kwijtraken.” Het eerste is goed gelukt. Als ik vergelijk hoe ik nu een klimmetje oploop in vergelijking met de eerste dagen, kan ik alleen maar vaststellen dat ik me een stuk fitter voel. Zowel fysiek als mentaal. Ik zie over een paar weken het komende bezoek aan de cardioloog dan ook met vertrouwen tegemoet. Ik ben een paar kilo kwijt, maar dat hadden er veel meer kunnen zijn als we wat minder genoten hadden van de vele driegangen pelgrims menu’s, het bier met de tapas en de stukken cake bij de thee.

Twee oudere heren genietend van de goede dingen in het leven in Santiago de Compostella.

Ik kijk terug op een mooie en unieke ervaring. Die was niet mogelijk geweest als mijn vriendinnetje me die vrijheid niet voor de zoveelste keer in ons beider leven had gegeven. Ik ben haar daar, en voor alle andere dingen die ze voor mij gedaan en gelaten heeft, erg dankbaar voor.
Daarnaast dank ik natuurlijk mijn buddy Jack. Ik zal zijn voortdurende opbeurende kritiek op alles en iedereen op ieder moment van de dag erg gaan missen. Jammer dat we zo ver uit elkaar wonen. We vormen in Theo Reitsma bewoordingen “een goed stel”. 
Ik dank natuurlijk alle volgers van dit reislog dat zij de moeite hebben genomen onze ervaringen te volgen. Leuk om al rustend na een dag wandelen te doen en leuk om zoveel positieve feedback te krijgen. Speciaal dank voor ome Jan en broer Ad. Zij stonden ons gevraagd en ongevraagd bij met goede raad en tips. Natuurlijk mijn verontschuldigingen voor het niet altijd volgen van alle raadgevingen, ik blijf natuurlijk een klein beetje eigenwijs. En tot slot een woord van dank voor de zeer trouwe volger Hans de Vries. Hij heeft het spreukenboek van de katholieke kerk maximaal doorgespit voor zijn dagelijkse reacties. Hij heeft mij voor vertrek een door hem persoonlijk gewijde sleutelhanger van de heilige Christoffel meegegeven die mij de hele de reis heeft beschermd tegen alle mogelijke gevallen van onheil. Hans bedankt en het lijkt me nu een goed moment voor jou om de Camino ook maar eens te gaan doen.

Het slotwoord is aan bud Jack.

Tja, wat kan ik hier nog aan toevoegen? Op de eerste plaats moet ik toegeven dat ook ik geen ander mens ben geworden. Ik ben niet iemand die lang achterom kijkt en ik heb ook geen antwoorden op moeilijke vragen gezocht. Ik richt mij meer op de toekomst en ik ben rationeel en vrij praktisch ingesteld. De Camino was voor mij dus meer een groot avontuur. Toch doet de Camino wel iets met je. Hans omschrijft het goed, ook voor mij is het sleutelwoord dankbaarheid. Als je in Santiago ineens de hoek om komt en oog in oog staat met de kathedraal (de finish) is er toch een euforisch gevoel. Dat gevoel is nu weg en daar is een intens gevoel van dankbaarheid voor in de plaats gekomen. Dankbaarheid ten aanzien van meerdere aspecten. Allereerst dat we 41 jaar een geweldig mooi beroep hebben mogen uitoefenen, een beroep dat ons veel heeft gebracht. De eerste twee weken hebben we er veelvuldig tijdens het wandelen over gesproken, de laatste weken stukken minder. Dat is een goed teken, niet blijven hangen in het verleden maar vooruit kijken. Er komen nu andere dingen op ons pad. Dankbaarheid ook dat we fysiek en mentaal de Camino hebben gelopen op de wijze waarop we dat hebben gedaan; geen blaren of andere kwetsuren en (om ons heen kijkend) is dat redelijk bijzonder te noemen. Tenslotte dankbaar dat we 2 “vriendinnetjes” hebben die ons maar weer eens 5 weken vrijaf geven om dit te doen. Ze zijn beide uniek en het beste wat ons in het leven is overkomen. Tot slot moet worden gezegd dat ik niemand anders zou weten met wie ik deze tocht probleemloos had kunnen volbrengen en ik hoop dat we dergelijke tochten nog vaak in goede gezondheid mogen doen. Ik kijk met heel veel plezier op de Camino terug en ik zou iedereen, die hier fysiek toe in staat is, willen aanraden de Camino te lopen. Je wordt er mentaal en fysiek sterker van en je beseft weer eens waar het in het leven echt om draait.