Buen Camino, Dag D+2, Zubiri - Pamplona, 22 km

In Zubiri hadden we gisteren een twee persoonskamer met gedeelde badkamer en keuken voor 20 € de man gevonden. Het was in een schimmig pension op de 4e etage van een Oosteuropees uitziende flat. Wij waren de eerste bewoners van in totaal 5 kamers. Lekker gedoucht, handwasje gedaan en een kopje thee gedronken op het balkonnetje in de keuken. Langzaam druppelden de volgende bewoners binnen. Als eerste een stokoude Italiaan die alleen Italiaans sprak. De conversatie bleef dus beperkt tot bonna sera en bonna notte. Vervolgens een Koreaans stel, dat de kamer deelde met een wederom luidruchtige Amerikaan. Drie mensen en twee eenpersoonsbedden, ik ga er van uit dat de niet al te grote Koreanen samen in een bed hebben geslapen. Jack heeft dit bijzondere trio twee keer bij moeten staan. We zaten op een terrasje om de hoek toen de Amerikaan lichtelijk in paniek om assistentie kwam vragen. Jack heeft ze toen geleerd hoe je een deur met een sleutel kunt openmaken.  Dat lukte ze geen van drieën. Vanochtend lukte het de Koreaanse niet om een kraan in de badkamer dicht te draaien. Gelukkig was Jack daar weer. De overige bewoners hebben we wel gehoord, maar niet gezien. In het dorp kwam ik Hang en Wang weer tegen. Hang zat achter een groot bord vlees en beiden waren heel erg blij me weer te zien.

Ik had een prima nacht en Jack wat minder. Hij viel om een uur of negen in slaap en werd wakker op het moment dat ik om 2230 wilde gaan slapen. Ik snurk alleen als ik moe ben. Ik was schijnbaar erg moe. Om drie uur sliep Jack nog niet en heeft hij zijn rugzak omgekeerd op zoek naar oordoppen, die hij niet kon vinden. Ik heb hem vanochtend mijn reserve set gegeven. Nadat ik na een goede nachtrust lekker vroeg als eerste gebruik maakte van onze gezamenlijke badkamer was het nog lekker rustig. Toen Jack ook ontwaakt was en zich wilde wassen, dachten ongeveer alle andere bewoners hetzelfde. Soms zit het mee en soms zit het tegen.

De route van vandaag was afwisselend. Licht glooiende stukken werden afgewisseld met de onvermijdelijke klimmetjes en afdalingen.

Vooral tijdens het afdalen voel ik mijn schenen, een oude kwaal speelt weer een beetje op. We hadden ontbeten met wat bekertjes yoghurt en een kopje thee, dus toen na 9 km een terrasje aan de rivier de Arga opdoemde hebben we het ontbijt nog eens overgedaan, maar nu met stevige broodjes met bacon en kaas.

Het opstarten na de rust kostte me wat meer moeite dan normaal, maar na een tijdje waren we weer lekker op gang. We volgden de rivier totdat we een pittige klim zagen opdoemen. Steil, en zelfs een trap met veel treden. We konden al van ver zien dat dit weer een lekker kuitenbijtertje was en ook in het route boek stond iets over een sharp climb en steep decent. Ik was ondertussen gehecht geraakt aan het licht glooiende pad langs de Arga. Aan de voet van de klim bestond ook de mogelijkheid om het pad te blijven volgen. Water stroomt niet stijl omhoog en ik wist dat de Arga ook naar Pamplona stroomt, dus ik keek Jack aan, nam een snelle beslissing en sloeg het pad langs de de rivier in. Jack volgde. Na 20 meter stonden de bekende gele pijltjes ook hier langs de kant dus ik vond het prima. Na 1 1/2 km stond er een overzichtskaart  langs de kant van de weg. En als twee echte ex officieren gingen we eens kijken wat de consequenties waren van mijn snelle beslissing. De rivier stroomde inderdaad naar Pamplona, maar via een kronkelende iets langere weg. Jack zei natuurlijk zie je nou wel. En nog iets over dat dit het begin van het einde van het echte Camino gevoel was. Ik gaf hem volledig gelijk, zei hem dat ik het nooit meer zou doen en was blij dat we de langere gemakkelijker weg hadden genomen. 

De Arga

Het rivierpad met Jack in de verte in de kopgroep, goed kijken. Soms laat ik een klein gaatje vallen, om vervolgens sterk terug te komen in het achterwiel (als Jack even wacht).

Ondanks alle omzwervingen waren we om 1300 op onze plaats van bestemming, Albergue de Pamplona-Iruñako in hartje Pamplona. Een moderne herberg, bevolkt met overwegend jonge mensen. We werden ingecheckt door Nathalie, die vele jaren geleden vast een schoonheid moet zijn geweest. Ik moest mijn handtekening op een Iphone geven. Toen ik aan haar vroeg of we nu getrouwd waren reageerde ze fel en zei nonono. Na twee mislukte huwelijken vond ze het wel genoeg, geen mannen meer voor haar. Ik was best wel blij.

Ons stapelbed met veel privacy, zie de gordijnen.

Na een korte opfrisbeurt en even wachten op onze was, die liefdevol door Nathalie werd gedaan, was het tijd om Pamplona in te gaan. Jack wilde cultuur dus eerst naar de kathedraal.

Na even een kaarsje opgestoken te hebben, wilde Hans bier en tappas.

Uitzicht op Plaza del Castillo.

En nog meer bier en tappas.

En voor diegenen die twijfelden aan het bestaan van Hang en Wang.... ook in Pamplona van de partij.

Tot slot, de auteur werkend aan zijn blog met zijn voetjes in een emmer koud water. Had Jack voor hem geregeld.

Wordt vervolgd.