Buen Camino, Dag D +8, Najera - Granon, 27,4 km

Toen we gisteren na een lange tocht in het centrum van Najera de brug over de rivier de Najerilla overstaken namen we de eerste de beste herberg aan de rechterkant van de brug. Dit bleek geen slechte keus.

Toen de vriendelijke juffrouw achter de balie ons vroeg of we een stapelbed of een gewoon bed wilden koos zelfs Jack voor het normale bed. Voor een klein beetje meer sliepen we in een eigen kamer en deelden we de wc en douche met de bewoners van twee andere kamertjes. Naast ons sliep een Amerikaans echtpaar, in de andere kamer twee mistery guests. We hadden besloten om eens lekker uit te slapen tot 0700 om niet zo lang in het donker te hoeven lopen de volgende ochtend.
De wc en douche (natuurlijk wel met een deur ervoor) waren alleen van het halletje gescheiden  door een gordijn. Ik werd om 0650 wakker. Onze Amerikaanse buurvrouw was bezig in de badkamer en ze dacht blijkbaar dat de kamerdeuren geluiddicht waren. Ik heb nu geleerd dat ook vrouwen in de badkamer de meest vreemde geluiden kunnen produceren als ze denken dat ze alleen zijn en niemand ze kan horen. 

Toen wij ons daarna wilden wassen verscheen een van de mistery guests. Het was onze Duitse vriend Thomas, die oprecht blij was om ons te zien. Hij was bezig zijn rugzak in het halletje in te pakken, omdat hij zijn metgezel op de kamer niet wilde storen. Hij had de nacht doorgebracht met een Spanjaard die geen stom woord met hem gewisseld had. Hij zei oprecht dat hij liever bij een snurkende, maar gezellige, Nederlander sliep dan bij deze stille Willie. Een enorm compliment dus.

Nadat we onze gebruikelijke bakjes yochurt  verorberd hadden gingen we op pad voor een, na later bleek, schitterende dag.

 
Ondanks het mooie weer en de prachtige route hadden sommige mede Pelligrino’s het zwaar. Het aantal mensen met blessures neemt met de dag toe. Onze Belgische vriendin Linda probeerde het vandaag na drie dagen rust. Met een sip gezicht arriveerde ze bij de koffie, het ging niet. We kwamen haar bij de lunch weer tegen, ze was met de bus verder gegaan en gaat naar huis.  

Oom Jan belde Jack nog even. Of hij de kip en de haan in de kathedraal van Santa Domingo al gezien had. De plaats is beroemd om deze vreemde manier van scharrelkippen houden. Jammer genoeg was de kathedraal even dicht, zeker verplichte siesta voor de dieren. Jack wilde blijven, maar Hans wilde door. Ome Jan, mijn schuld. 

Santo Domingo was eigenlijk het doel van vandaag, maar daar waren we al om 1230. We besloten dus door te lopen, maar niet na een kopje thee en een paar tappas genuttigd te hebben. De barjuffrouw die deze foto nam moest erg om ons lachen, we hadden echt geen idee waarom. Twee bijna zestigers in de bloei van hun leven, waarschijnlijk vond ze ons weer woest aantrekkelijk. Kan ook zijn dat ze onze blote benen gewoon lelijk vond. Nb! Als je de foto nog eens goed bekijkt zie je dat de barman grote moeite doet zijn collega aan het lachen te maken. Het lag dus niet aan ons.

We waren om 1430 in Granon. Een wereldstad met 307 inwoners. Vanavond dus in ieder geval twee meer.

We hadden voor niets in de kerk kunnen slapen.

Dat hebben we niet gedaan. Dit maal slapen we weer in een stapelbed in een kleine herberg. We hebben vanavond nog twee buren, die we echter nog niet gezien hebben.

Na het gebruikelijke middag ritueel moesten we namelijk snel naar de enige kroeg in dit dorp, want Jack had enorme honger. En dus hadden we het pelgrim menu van 7,50€ al om 1745 achter de kiezen.

Tot slot, Jack heeft een stalker. Ze is maar 12 jaar ouder dan Jack en ze is iedere keer dolblij als ze Jack ziet. Ze heet Berryl en komt uit Engeland. Gelukkig voor Jack is ook zij geblesseerd en moet de komende dagen rust houden. Waarschijnlijk zal ze Jack echter volgen met de bus.

Wordt vervolgd.