Buen Camino, Dag D +3, Pamplona - Puente la Reina, 24 km

Jack zei dat ik vannacht niet gesnurkt had. Lijkt me onwaarschijnlijk want ik was moe. Het kan ook zijn dat hij zelf een beetje moe was en gewoon goed diep geslapen heeft. Om zeven uur vanochtend waren de twee oudere heren echter weer gereed om te gaan. Dat kon niet worden gezegd van de jeugdige bewoners van het hostel. Het was lamlendigheid troef bij onze toekomst. 

De weg Pamplona uit is prima bewijzerd met om de 5 meter een schelp in het trottoir. Jack zag nog een kathedraal, maar Hans wilde verder.

Ik heb na mijn omzwervingen van gisteren, een strenge aanwijzing van mijn oudste broer gekregen om me aan de route te houden. Hij mag het zeggen, hij en zijn vrouw hebben de Camino een paar jaar geleden gelopen tot het eind. Hij is een Camino hardliner dus accepteert geen gemarchandeer. Eens kijken wat we er mee gaan doen. 

Vandaag werd de route gedomineerd door de Alto del Perdon op ongeveer 13 km. Een lange heuvelrug van ruim 1000 meter hoog, waar een bye pass sowieso tot de onmogelijkheden behoorde. De aanloop was prachtig en goed te doen. Licht stijgende paden bekoren mijn schenen het meest. Natuurlijk een paar steile stukjes, maar alles goed te doen. Het weer was zodanig goed dat de zweetdruppels voor het eerst deze reis over mijn bril stroomden. Voor Jack het teken dat de afritspijpen van onze afritsbroeken afgeritst konden worden.

Op de lange heuvelrug staan tientallen windmolens. Die staan daar omdat het daar schijnbaar vaak en hard waait. Vandaag dus ook, daarom snel een foto op de top en gelijk weer verder.

Vandaag kwam ook naar buiten dat de eerste gevallen van het gebruik van stimulerende middelen in het peloton zijn geconstateerd. Ik heb bij een van de vele apotheken de sterkste ibrufen gel op de kop getikt voor de behandeling van mijn schenen. De aanwijzing lichtjes aanbrengen heb ik een beetje ruim geïnterpreteerd. Maar ook Jack begint de dag met zijn benen in te smeren met zalf uit onduidelijke tubetjes. Alles natuurlijk binnen de marges en alleen middelen verstrekt door de tourdokter.

De afdaling van de Alto del Perdon was de ultieme test voor mijn schenen. Steil, lang en een verschrikkelijk stenig geitenpad. Het ging echter goed en dat geeft goede hoop dat deze kleine hobbel genomen is. We waren wel blij dat we heelhuids beneden waren. Dat is duidelijk te zien op de foto.

Langzaam maar zeker begint ook de rolverdeling duidelijk te worden tussen Jack en Hans. Jack is de regelaar en zorgt goed voor zijn buddy. Als er stapelbedden zijn, slaapt hij boven. Hij offert zich op, omdat hij het gestuntel van zijn stramme maatje niet kan aanzien. Hij beheert de pot en haalt tijdens de rusten de bestellingen op. Hij let op de bordjes en heeft ons al meerdere malen behoed voor fout lopen. Na aankomst springt hij als eerste onder de douche en voert daarna de eerste verkenningen uit. Hij weet dan waar we de was op kunnen hangen, waar we kunnen eten enz enz. Hans volgt trouw, observeert vanuit de achterhoede, geeft Jack af en toen een complimentje en ziet verder dat alles goed gaat. Dat er iemand goed voor hem zorgt is Hans overigens wel gewend. 

Tot slot nog even een berichtje over Hang en Wang. Hang is verkouden en Wang heeft last van haar knie. Daarom hebben ze hun rugzakken vooruitgestuurd . Ze kwamen net om 1645 aan, dik in de zonnebrand, uitgeput maar wel gekleed in de allerlaatste wandelmode. Eens kijken hoelang we elkaar nog treffen.

Morgen is het zondag, een rustdag  en daarom schrijft Jack de blog. Kan hij de waarheid eens vertellen.

wordt vervolgd.