Buen Camino, Dag D + 16, Terradillos de los Templarios - Bercianos del real Camino, 23,4km

Gisteravond hebben we ceremonieel onze Camino door midden gezaagd. In het gezelschap van een jong Nieuwzeelands stel op wereldreis, een Litouweense moeder van drie kinderen die er even tussenuit wilde, een jong Duits stel waarvan we niet zeker weten of dit een Camino romance is of niet en onze Belgische vriendin Jose hebben we eerst de traditionele pelgrimsmaaltijd genoten. Na het toetje hebben we twee extra flessen wijn laten aanrukken om het heugelijke feit te vieren dat we over de helft zijn.

Jack heeft ditmaal Gmail op de telefoon van Jose geïnstalleerd. Ze adoreert hem. Vervolgens heeft de handyman de nieuwe stokken van de moeder uit Litouwen op maat gemaakt. Ik hoorde Jose net op de gang in onze herberg, dus vanavond zal waarschijnlijk Tinder wel een plek gaan krijgen op haar telefoon.

Over de dag van vandaag is weinig opwindends te melden. Om 0700 de herberg verlaten en 23,4 km verder om 1300 weer ingecheckt in Albergue Santa Clara. Onderweg voornamelijk langs de snelweg gelopen.

We hadden ons verheugd op Sahagun, maar dat bleek een troosteloos gat te zijn. Wel een foto van Jack gemaakt voor ome Jan op de plek waar volgens de plaatselijke bewoners het centrum van de Camino ligt.

Omdat er verder echts niets te melden valt over onze doorsteek over de Meseta ( Spaans voor hoogvlakte) maar even een foto van ons vorstelijke ontbijt en onze bestellingen bij de eerste en tweede stop.

Ik heb wat gewicht verloren, maar niet zoveel als ik gedacht had. Gek he.

Tot slot toch nog wat meer serieuze bespiegelingen. Joseph, de uitbater van onze allereerste herberg, heeft net de groepsfoto op zijn site gepubliceerd die op onze eerste avond genomen is.

Van dit gezelschap zien we alleen Ryan, de lange Amerikaanse jongen links van de tafel, nog regelmatig terug. Joseph, rechts voor op de foto, heeft die avond veel moeite gestoken ons in te wijden in de sociale aspecten van de Camino, voor velen het meest waardevolle deel van deze lange tocht.  Ik heb onderstaande tekst van zijn site gehaald:

Innerlijke reis

“Het gaan van de weg is een oeroude metafoor voor het leven. Voor veel mensen valt hun besluit, om op pelgrimspad te gaan, samen met een bijzondere gebeurtenis of een nieuwe fase in hun leven.

De wandel- en fietswegen naar Santiago worden steeds beter, en over steeds grotere afstanden, bewegwijzerd. En er zijn inmiddels talloze reisgidsen en websites met praktische informatie.
 Die andere weg, de levensweg, lijkt intussen een doolhof te worden. Ontwikkelingen gaan sneller en sneller, wereldwijd. Onze samenlevingen worden steeds complexer en traditionele verbanden staan onder druk. Mensen mogen en moèten zelf in al die dynamiek hun eigen weg vinden. Daarom ervaren velen het echt als een cadeau, om een tijd lang als pelgrim uit het gewone leven te kunnen stappen.

Het onderweg zijn, alles wat je nodig hebt zelf meesjouwen, de natuur, het ongewisse, het ritme van de lange tocht, het alleen zijn, de ontmoetingen, steeds je eigen keuzes maken - los van het bekende en vertrouwde. Het zijn prachtige ingrediënten voor een diepgaande ervaring. Op pelgrimstocht gaan is dus een uitstekende manier om tot rust te komen, om de tijd te nemen om (opnieuw) te ontdekken wat er echt toe doet. Gaandeweg kun je, op een natuurlijke manier, in contact komen met wie je bent, met je bestemming en hoe je die wilt bereiken“.

Een mooie tekst, die de essentie van de Camino goed verwoord. Het is de vraag hoe ver we zijn met het gestelde in de laatste alinea. In veel reisverslagen vind je terug dat het eerste deel in het Baskenland vooral fysiek zwaar is. Je moet je snel aanpassen aan pittige omstandigheden qua terrein en weer. De dagen die je over de Meseta brengen zijn meer mentaal zwaar, lange rechte stukken in een eentonig landschap. Maar als je hier doorheen bent en mentaal en fysiek sterker bent geworden komt het mooiste deel van de Camino. We gaan het meemaken.

wordt vervolgd