Buen Camino, Dag D +14, Boadilla del Camino - Carrión de los Condes, 25,4km

Gisteravond een lekkere en gezellige maaltijd genoten met een bont gezelschap Australiers, Amerikanen, Fransen, een Braziliaan en een Portugees. De Australiers waren een hippie achtig stel van rond de zeventig, die de Camino voor de 7e keer liepen. Dit jaar waren ze in Amsterdam gestart en waren lyrisch over Nederland en moesten braken over hun tocht door Frankrijk. Vonden ze niet leuk en het had iets te doen met Fransen. Hij was opgegroeid in Rhodesie en had 6 jaar gediend in het leger totdat Mugabe de macht daar overnam. We zijn ze eerder deze week tegengekomen, toen ze rond liepen met een nog niet eerder geziene paraplu constructie aan hun rugzak, die hen beschermde tegen de zon. Hij liep in een kilt, ik heb het nog niet durven vragen of........... Ben ik natuurlijk veel te bleu voor. De Amerikanen waren gepensioneerde luchtmachtmilitairen. Ze vierden gisteravond hun 15 jarig huwelijksfeest en zij keek er echt naar uit om om 2030 te gaan slapen. Echte party animals dus. Ze hadden allebei in Duitsland gewerkt en hij was in dezelfde periode als ik in Afghanistan geweest. Al met al genoeg gezamenlijke aanknopingspunten voor een ontspannen avond.

We zijn nu twee weken onderweg en hebben ons een redelijk beeld kunnen vormen van de Spanjaarden die we zijn tegengekomen. In militaire uitzendterm de “locals”. De eerste indruk is dat de meeste locals niet overdreven vriendelijk zijn, uitzonderingen daargelaten. Sommigen kijken je niet eens aan als je met je rugzak om door hun straat sjouwt. Op jaarbasis passeren daar natuurlijk tienduizenden van deze vreemde vogels en als dat bij mij in de straat zou gebeuren zou ik misschien ook minder enthousiast worden. Jack en ik groeten standaard iedereen die we tegenkomen met een luid Ola, gevolgd door een vrolijk Buenos Dias. Daarbij kijken we ze doordringend aan. Sommigen schrikken daarvan en stamelen snel “Buenos Dias” gevolgd door ”Buen Camino”. Sommigen zie je denken “vandaag niet mafkees“ en vervolgen stoïcijns zwijgend hun weg.

Ook de behandeling in de vele bars die we tot nu toe bezocht hebben is over het algemeen niet echt vriendelijk (ook hier weer de uitzondering daargelaten).

Als eerste worden de Spaanse vaste klanten zelf geholpen, ook als die later binnenkomen. Eigen volk eerst. Er is natuurlijk een grote taalbarrière  die overwonnen moet worden. Weinig Spanjaarden op de route van de Camino die Engels spreken en wij spreken maar een paar woorden Spaans. We weten ondertussen wat we onderweg willen bestellen, een zwarte en een groene thee. Uno the negro et uno the verde. Ik spreek dat, in tegenstelling tot mijn normale Nederlands, luid en duidelijk uit: UN THE NEGROOOO and UN THE VERRRDE.
QUE????? is dan de reactie die ik het meeste terugkrijg. Dat komt natuurlijk omdat geen enkele echte Spaanse man thee bestelt, zo’n barkeeper/keepster verwacht dat gewoonweg niet. Koffie, een biertje of wat sterkers is de norm. Ik heb een groen en een zalmkleurig overhemd. Sommigen zien de zalmkleur ook wel voor rose aan. Zeker als ik mijn mooie zalmkleurige/rose hemd draag twijfelt de barkeeper zichtbaar; “wat heb ik hier nu voor me?” Als hij dan ook nog de altijd sharp dressed Jack opmerkt, zie je hem denken; “wat doen die theedrinkende homo’s hier in mijn bar“. Wij hebben natuurlijk onze Arco’s en Daniel’s al lang in onze harten gesloten, maar op het platteland in Noord Spanje is dat nog niet overal vanzelfsprekend. We hebben nog geen roze woensdag als in de vierdaagse meegemaakt hier. Uiteindelijk geldt ook hier dat de aanhouder wint en met gebruik van handen en voeten krijgen we wat we willen eten/drinken. Aan het eind van de dag willen ze allemaal ook wat aan je verdienen. Onze Australische vriend had uitgerekend dat de pelgrims jaarlijks zo’n 400 miljoen euro spenderen langs deze route, een belangrijke bron van inkomsten voor deze arme regio.

Over de dag van vandaag kunnen we kort zijn. Eerst 7 km langs een soort Apeldoorns kanaal en vervolgens een 18 km lang kaarsrecht en nagenoeg vlak pad langs een tweebaansweg. Het was in wielertermen een typische waaier etappe met windkracht 4, schuin op de kop. Het pelgrim peloton was in verschillende waaiers uit elkaar gevallen, Jack en ik samen ergens in de tweede waaier.

Tot slot, in Nederland protesteren de boeren, in Spanje staat Catalonië weer in brand. Het Spaanse nieuws is toch altijd net iets spannender met overwegend pre me too presentatrices.